It can happen

De tijd vliegt! Het is alweer even geleden dat ik jullie een update heb gegeven. Ik heb de kerstdagen samen met mijn ouders en Maarten kunnen vieren. Het was heel bijzonder om kerst mee te maken terwijl het 30+ graden is samen met mijn ouders die in Zuid-Afrika zijn (wie had dat ooit gedacht?). We hebben een hele fijne tijd gehad, met als klap op de vuurpijl dat Maarten mij ten huwelijk heeft gevraagd! Daarna hebben Maarten en ik nog een hele fijne vakantie samen gehad en hebben we veel moois van het land kunnen zien, onder andere de Garden Route en een safari in het Kruger park. Daarna moest er uiteraard ook weer gewerkt worden, maar elk vrij moment werd benut om zoveel mogelijk van de zomeravonden en weekenden te genieten. Ik heb een hele fijne groep vrienden gemaakt en ben erg blij dat ik met hun vele mooie dingen heb kunnen doen.

Ik verwonder me na 5 maanden nog bijna dagelijks over Kaapstad, wat een wereldstad waarin ik mag wonen! In Kaapstad vind je de beste restaurants van de wereld (ik heb er inmiddels al een heleboel mogen ontdekken), prachtige stranden (waar ik ’s avonds of in het weekend maar al te graag wat zonnestralen meepak), de beste winefarms (jullie kennen me, daar zeg ik geen nee tegen) en prachtige natuur om te gaan hiken (de beste manier om voor al het bovenstaande te compenseren, maar ik zou het uiteraard vaker moeten doen).

Maar Kaapstad is ook een stad waar er bij vrijwel ieder stoplicht mensen langs de auto’s staan te bedelen, er slapen net buiten het hek van mijn appartement een aantal mensen op een kartonnen doos, de vuilnisbakken worden elke dinsdag al doorgespit door dezelfde mensen nog voordat de vuilniswagen langskomt en het is een stad waarbij de infrastructuur te wensen overlaat. Dit laatste merk ik ook in het ziekenhuis.

Tygerberg Hospital dateert uit 1976 en sinds die tijd is er ook weinig onderhoud meer aan het ziekenhuis geweest. Dit leidt er toe dat er regelmatig suboptimale situaties zijn, zowel op de verloskamers als op de OK. Mijn collega´s zijn hier uiteraard aan gewend, het gaat immers al jaren zo. Waar ik me vrijwel dagelijks verwonder over dit alles, halen zij even hun schouders op en zeggen ze ´it can happen´, en gaan gewoon weer door met hun dagelijkse bezigheden.

Ik zal proberen om een aantal situaties te schetsen.

De waterleidingen zijn oud en aan het roesten, want met enige regelmaat komt er donkerbruin water uit de kraan. Iedereen beweert hier overigens dat je dit gewoon veilig kan drinken, maar ik bedank hier toch voor. Onlangs is een waterleiding gesprongen, maar de exacte locatie van deze waterbreuk was onduidelijk. Daarom moest de hoofdkraan dicht, wat betekende dat er een aantal dagen geen stromend water was in het gedeelte van het gebouw waarin wij zitten. De patiënten konden zich alleen wassen met een ´bucket´ en een teiltje en als we wilden ´scrubben´ om de OK op te gaan moest dit aan de andere kant van de afdeling gebeuren. Maar ‘it can happen’, dus iedereen paste zich aan de situatie aan. Totdat opeens bleek, bij het openen van het allerlaatste sterilisatienet op de OK dat dit het laatste bruikbare materiaal was. Het eerdere gebruikte materiaal kon namelijk niet gesteriliseerd worden, want er was ook bij de sterilisatie unit niet voldoende stromend water.

Pas bij het openen van het laatste net werd duidelijk dat dit een probleem was, het was niet eerder opgemerkt. Maar ‘it can happen’, dus werden er netten uit een dichtbij gelegen ziekenhuis besteld. Die zouden pas de volgende dag arriveren. Wat we in de tussentijd moesten doen als er échte spoed OK zou zijn; dat zouden we dan wel zien (is gelukkig niet gebeurd).

Ook het elektriciteits netwerk heeft onvoldoende capaciteit om iedereen continue van stroom te voorzien. Daarom heeft de overheid besloten om op bepaalde tijden, bepaalde steden/wijken af te sluiten van stroom, dit heet ‘loadshedding’. Dit is ooit als tussentijdse oplossing bedacht, totdat het elektriciteitsnetwerk verbeterd zou worden, maar duurt ondertussen al jaren. Op zich is dit een landelijk probleem en heeft het ziekenhuis generators. Dit gaat gelukkig vaak goed, maar onlangs, in het midden van een OK, vielen opeens alle lichten uit op de OK. De generators deden het niet. Dit duurde gelukkig maar enkele minuten, daarna deden alleen de twee OK lampen boven de patiënt het. Het voelde alsof ik in een film zat, maar niemand keek ervan op of onder. Want ja, it can happen.

In december is er veel loadshedding geweest, met als gevolg dat de waterpompen van de waterzuivering in Kaapstad niet goed meer functioneerden en veel voedsel bederft omdat koelkasten de helft van de dag uitvallen. In het kraanwater bleek een E.Coli bacterie te zitten, waar zowat iedere inwoner van Kaapstad last van heeft gehad.

In de maand december was ook onze verkoever ruimte gesloten, er was geen personeel meer (?). Dit gebeurde opeens midden in de nachtdienst, om 3u ´s nachts werd er een groot kettingslot om de toegangsdeur gehangen (om het statement kracht bij te zetten?). Blijkbaar had het personeel teveel uren gewerkt afgelopen jaar en dat moest in de laatste weken gecompenseerd worden, dus iedereen is gestopt met werken. Dit komt uiteraard mede omdat er hier geen goede planning gemaakt wordt. Gelukkig konden we gebruik maken van de verkoever van andere specialismen, maar die bevindt zich op een andere verdieping en in een andere vleugel. Van de 4 liften tussen deze verdiepingen is er maar één werkzaam en deze is altijd erg populair, het kan zomaar zijn dat je dus 30min met een patiënt bij de lift staat te wachten. Vervolgens staat de lift vol met personeel wat ook naar boven wil en geen ruimte wil maken voor een patiënt of met vuilniszakken die we eerst eruit moeten gooien voordat we de patiënt naar binnen kunnen rijden. Niemand klaagt of zucht (behalve ik af en toe), iedereen haalt zijn schouders op, want ja, ‘it can happen’.

Wanneer we vervolgens terug naar beneden willen, dan kan dat niet, want er is een storing in de lift waardoor hij precies op onze verdieping wel naar boven kan, maar niet naar beneden. Overigens ben ik daar niet rouwig om, ik heb laatst een uur vastgezeten in de lift (want er word ook niet veel onderhoud aan de liften gedaan), dus ik pak als het even kan liever de trap.

Ik blijf me verbazen hoe het kan dat Tygerberg hét ziekenhuis is in de West-Kaap (waar 3.4 miljoen inwoners zijn) waar alle complexe patiënten naar toe verwezen worden (onder andere álle patiënten met (pre)eclampsie), zó’n gebrek aan (infra)structuur kan hebben. Soms ben ik opgelucht dat situaties goed aflopen, dat we nét op tijd het bestelde bloed binnen hebben voor een transfusie die levensreddend blijkt te zijn of dat we nét op tijd de patiënt op de OK hebben liggen (ook al is het met gebrekkig OK materiaal). Maar er komt vast een moment waarop dit falende systeem de oorzaak zal zijn van een (maternale( sterfte.. it will happen!

Ik heb ontzettend veel respect voor mijn collega’s en verpleegkundigen, zij worden elke dag geconfronteerd met dit falende ziekenhuissysteem (en gezondheidssysteem in Zuid Afrika) en ze blijven hun uiterste best doen om zoveel mogelijk patiënten, zo goed mogelijk te helpen. Ik heb ondertussen geleerd om vooral heel geduldig te zijn (wie had dat gedacht dat dát zou gebeuren?).

Ondertussen zijn mijn laatste weken in Tygerberg (en in Kaapstad) aangebroken. Een laatste, afsluitende blog houden jullie nog van mij tegoed!

Liefs, Sophie