Dienst in Tygerberg Hospital

Hi allemaal!

Het is weer tijd om even wat van mij te laten horen. Jullie zien natuurlijk hele mooie foto’s voorbijkomen op Whatsapp of Instagram, daardoor lijkt het alsof ik alleen maar leuke dingen aan het doen ben. Ik kreeg van sommige mensen al de vraag of ik eigenlijk ook wel aan het werk ben? Dat ben ik zeker! Het is uiteraard alleen wat lastig om op social media foto’s te plaatsen vanuit het ziekenhuis. Ik heb gisteren dienst gehad en was eigenlijk van plan om jullie met een korte videoblog mee te nemen hoe mijn dienst eruit zag. Echter, ik ben niet veel verder gekomen dan opnemen wat mijn taken voor de dienst waren (zie video's). Maar uiteraard vertel ik jullie graag over hoe zo’n dienst eruit ziet.

De diensten hier zijn per subspecialisme opgesplitst: dus voor de gynaecologie doet een AIOS dienst, voor de verloskamers doet een AIOS dienst en de OCCU (Obstetric Critical Care Unit, ligt hier tussen high-care en IC in) heeft ook een aparte AIOS.

De OCCU diensten duren 24u, waarbij je s nachts uiteraard wel om de paar uur bij de patiënten gaat kijken, maar als alles stabiel is en er geen nieuwe opnames zijn, dan kun je tussendoor ook wat slapen. Deze diensten heb ik ook al gehad en dat is eigenlijk wel goed te doen. De verloskamer diensten heb ik deze week voor het eerst ervaren en dat was eigenlijk best pittig!

De dienst begint om 16.00u samen met een lokale AIOS, een medical officer (vergelijkbaar met een ANIOS, echter zij zijn bevoegd om te opereren) en twee interns (zijn wel al artsen maar moeten hun coschappen nog lopen). Ik word ingeroosterd als een medical officer en dat is prima. De lokale AIOS regelt namelijk ook alle overplaatsingen en verwijzingen en vanwege de logistiek is dat voor mij onhaalbaar om deze taak ook te doen. En ik, in mijn taak als medical officer, kan zo wel lekker patiënten zien en opereren in plaats van tijd te verliezen in de Afrikaanse (vaak niet zo logische) logistiek.  

Eén medical officer (ik in dit geval), word ingedeeld op de spoed OK en doet dus alle spoedsectio’s. Indien het rustig is dan help je mee op de verloskamers. De taken op de verloskamers zijn met name superviseren van de verloskundigen (die doen de bevallingen), verpleging (die toucheren zelf) en de interns (die zien alle nieuwe consulten / opnames als eerste). 

De dienst begon eigenlijk al druk want er stonden nog 3 mensen gepland voor een spoedsectio. Een ervan stond al de hele dag op het bord (failed induction met een matige foetale conditie). Wat ik me dan gelijk afvroeg is: Als ze al de hele dag op het bord staat, hoe is de foetale conditie dan nu? Zijn we te laat? Of laat de conditie het nog prima toe (we wachten immers al 8uur) en vervalt hiermee dus de indicatie van een spoedsectio? Blijkbaar werd de OK van haar steeds uitgesteld omdat er zwangeren zijn met een hogere urgentie.

Veel tijd om hierover na te denken heb ik eigenlijk niet, want de andere zwangeren die gepland waren voor een sectio waren in ieder geval wél echt spoed. De eerste was een vermoeden op een abruptio van de placenta (doordat er hier zoveel vrouwen met ernstige hypertensie zijn worden ook veel meer abruptio’s gezien). De placenta laat los, het kind is in nood. Maar nog belangrijker: de moeder is enorm hard aan het bloeden. Haast geboden dus om eerst moeder stabiel te krijgen en daarna zo snel mogelijk de sectio te doen. Mijn collega’s op de verloskamer hadden moeder reeds gestabiliseerd, het bloed voor transfusie is besteld en wordt door de intern gehaald en aan mij de taak om de sectio nu te doen. Kom maar op, dacht ik, dit kan ik!

Ik de OK op: niemand te bekennen. Geen OK personeel (die zaten in de tearoom op hun telefoon te scrollen), geen anesthesioloog, geen patiënt! Blijkt dus dat ik de spoed patiënten zélf moet ophalen op de afdeling. Ergens in de gang zie ik een brandcard staan, ik pak nog snel een paar schone lakens uit de linnenkamer en loop met enige spoed naar de andere afdeling om mijn patiënt op te halen. De patiënt ligt op een 6 persoonskamer, geen verpleging te bekennen. Snel bekijk ik haar dossier, het blijkt dat ze ook nog een BMI van 49 heeft en 2 eerdere sectio’s in haar voorgeschiedenis (minder relevant nu voor haar diagnose, maar wel een stuk uitdagender voor mij om in de buik te opereren). Daarnaast is ze HIV positief, maar ‘on the program’ (ze wordt adequaat behandeld en kans op transmissie is laag). Maar toch, allemaal wel belangrijke informatie en fijn om te weten voordat de OK gestart wordt. Als de patiënt overstapt van haar bed naar de brandcard zie ik ook dat er een enorme plas bloed in haar bed achterblijft. De rit van de afdeling naar de OK is ook een rit met uitdagingen, de brandcard heeft wielen die af en toe blokkeren (alsof je het verkeerde winkelwagentje hebt gepakt), her en daar in de gang staan stoelen, karretjes met verpleegspullen, losse linnen/ vuilniszakken en dan moeten we ook nog 4x een deur door met een pasje waarbij de deuren tegen de brandcard dichtklappen. Ik ben ondertussen lekker opgewarmd voor deze dienst.

Maar, we staan op de OK! Het OK personeel komt ook net de OK oplopen, de anesthesist stel ik op de hoogte dat de patiënt is gearriveerd en komt 15min later. Het bloed werd gehaald door de intern, toch? Deze bel ik nogmaals: ohja, het bloed, dat was hij vergeten. Maar gaat hij nu regelen. Voordat we kunnen starten zijn we weer 20min verder. Ik vraag me af of ik de enige ben die deze urgentie ziet.

Dezelfde intern geeft aan dat hij de sectio wil doen. Als ik vraag naar zijn OK ervaring geeft hij aan dat hij kan opereren, maar bij nader navragen blijkt dat hij 2x eerder heeft geassisteerd.  Ik twijfel hier geen moment, dat gaan we niet doen. Ik doe die sectio, als alles goed gaat mag hij de laatste lagen sluiten.

Het opereren zelf gaat goed, het instrumentarium is iets anders dan wat wij gebruiken, de pincetten hebben hun grip wat verloren in de loop der jaren en ook de naaldvoerders klemmen niet meer zo goed dicht. Maar de sectio verloopt ondanks alle eerdere obstakels eigenlijk vrij goed en er word een, iets aangeslagen, jongetje geboren, maar hij huilt uiteindelijk goed door. Moeder is stabiel, al heeft ze wel veel bloed verloren.

Net als ik denk dat ik even kan ademhalen blijkt dat er voor moeder geen bed beschikbaar is op de medium care afdeling. Dus moet ik snel een rondje lopen langs de overige patiënten om te beslissen welke patiënt er het beste aan toe is om te ontslaan naar de gewone verpleegafdeling, zodat ik weer een bed vrij heb.

Tijd om even op adem te komen is er bijna niet. In de nachtdienst heb ik uiteindelijk 8 sectio’s gedaan, een aantal met ‘pathological CTG' (dus foetale nood), een tweeling met een liggingsafwijking, twee zwangeren met een placenta praevia en ruim bloedverlies en uiteindelijk ook nog een andere zwangere met een abruptio placentae.

Ondertussen ben ik ook alle afdelingen langsgegaan voor het vinden van een Bakri ballon (uiteindelijk wel gevonden! Dus konden we starten met de OK), heb ik een B-lynch aangelegd en een klassieke incisie van de uterus gedaan. Dit laatste wel met de lokale AIOS samen want dit had ik uiteraard zelf nog niet eerder gedaan.

Om half 8 ’s ochtends ben ik uitgeput, mijn benen kunnen niet meer, ik heb honger en merk dat ik zelf ook langzamer ben geworden. Aan het begin van de nachtdienst dacht ik dat ik de enige was die de urgentie zag, nu begrijp ik waarom het OK personeel, de anesthesist, de verpleging etc. allemaal net wat langer de tijd nemen. Dit is nodig om zelf goed te kunnen en te blijven functioneren. Al ben ik nog steeds van mening dat op écht urgente momenten je even gas moet geven. Het teamgevoel en gedeelde verantwoordelijkheid wat ik in Nederland heb ervaren, dat mis ik hier soms wel.

Maar wát een pathologie hier.. in één nachtdienst komt casuïstiek van het halve MOET (Managing Obstetric Emergencies and Trauma) handboek voorbij en ik merk dat ik ontzettend veel leer. Daar krijg ik dan ook weer energie van! Deze energie kon ik ook wel gebruiken, want we moesten nog de overdracht (aan het bed van elke patiënt!) naar de ochtendploeg doen. Om 10u ’s ochtends loop ik, na een dienst van 18u, uiteindelijk het ziekenhuis uit. Met een moe, maar wel heel voldaan gevoel!

Dus, werken doe ik hier zeker, maar ik geniet dan ook dubbel van alle vrije momenten die ik hier in het mooie Kaapstad heb! Mag ook wel, toch? 😊

Liefs!