Tijd voor een kleine update!

Na twee weken in Kaapstad is het tijd voor een kleine update!

De afgelopen weken stonden voor mij vooral in het teken van nieuwe ervaringen, ik wil jullie graag even meenemen zodat jullie een beeld krijgen hoe het er hier aan toe gaat.

Tygerberg ziekenhuis is een groot, héél groot, ziekenhuis, ik denk wel zo’n 3-4x groter dan het Erasmus MC. Inmiddels heb ik gelukkig een route gevonden die me vanaf de parkeerplaats tot aan de polikliniek of tot aan de afdeling brengt.

In het ziekenhuis gaan veel dingen anders dan wat wij gewend zijn. Niet persé goed of fout, maar wel anders en dat is uiteraard even wennen. Ik zal zomaar even een aantal dingen opnoemen die me zijn opgevallen.

De artsen lopen niet in het wit, dus géén witte jas, maar hebben óf hun ‘scrubs’ aan (wat wij gewend zijn om alleen op de OK te dragen), óf hun normale eigen kleding. Die scrubs hebben overig allemaal andere kleuren, of juist een gezellig Afrikaans printje.

De reguliere, hoog risico, zwangere patiënten komen voor controle langs op maandag, de zwangeren patienten met een cardiologische aandoening op dinsdag. Zij krijgen dus een afgesproken dag, maar geen tijd. Wie het eerst komt, is het eerste aan de beurt. Zo kan het voorkomen dat er om 8u ’s ochtends nog niemand is (sommige patiënten moeten ver reizen), maar dat de hele gang om 10u vol zit. En ze wachten allemaal geduldig tot ze aan de beurt zijn. Dat is in Nederland helaas wel eens anders als het spreekuur wat uitloopt..

Het dossier wordt op een stapel gelegd en alle artsen pakken één voor één een dossier van de stapel. Je weet dus eigenlijk nooit van tevoren welke patiënt je gaat zien.

Het dossier is een papieren dossier, wat gedeeltelijk bestaat uit een eigen schriftje wat men zelf iedere afspraak moet meenemen. In dit schriftje staan alle belangrijke gegevens van de huidige zwangerschap, wat later aangevuld kan worden met gegevens over de bevalling en het kraambed.

Als mensen dit schriftje dus vergeten zijn (wat met enige regelmaat gebeurd) dan heb je dus eigenlijk geen gegevens over de zwangerschap en is het dus ook lastig om te controleren waar ze voor komen. Naast het schriftje bestaat het dossier uit allemaal losse papieren. Soms netjes bij elkaar gebonden, maar veel vaker random door elkaar. Alles wordt namelijk op een los blaadje geschreven, de vitale controles, de medicatie, uitslag van groeiecho’s, een consultaanvraag voor een ander specialisme, de uitslag van de consultaanvraag staat weer op een ander papiertje, etc. Je snapt, het is even zoeken voordat je alle informatie compleet hebt (en soms lukt dat ook gewoon niet).

Daaarnaast: gynaecologie is een specialisme waarin veel afkortingen gebruikt worden, dat is in Nederland al zo, maar je kan je voorstellen dat het mij hier soms duizelt van alle afkortingen die in het Engels gebruikt worden. En die zijn dan vaak ook nog eens moeizaam te lezen vanwege kriegelig doktershandschrift, óf lijken ze op afkortingen in het Nederlands, maar blijken ze toch een andere betekenis te hebben. Enkele voorbeelden: PE = geen pre-eclampsie maar pulmonary embolism, echo = is wel een echo, maar een echo van het hart (van moeder, niet van het kind), AS = acute severe (dat gebruiken ze hier als iemand een RR >160/110 mmHg heeft), SEOPET (= severe early onset pre eclampsia trauma) en zo zijn er nog veel meer.

Wat ik hier aan pathologie zie is enorm bijzonder. Waar wij onze hele opleiding kunnen voltooien zonder een patiënt met een eclampsie te zien, komt het hier dagelijks voor dat een, soms meerdere, een eclamptisch insult hebben. Niemand kijkt daar raar van op. Ook de gevolgen van eclampsie zijn hier zichtbaar; ik heb in één week 3 patiënten met een PRES (Posterior Reversible Encephalopathy Syndroom) gezien, die alle drie ook neurologische verschijnselen hadden en afwijkingen op de CT scan.

Enerzijds komt dit omdat mensen vaak pas laat in de zwangerschap op controle komen (soms pas op het moment dat ze al aan het bevallen zijn). Anderzijds omdat veel patiënten ook onderliggende risicofactoren hebben voorafgaand aan de zwangerschap. Veel patiënten hebben een onbehandelde hypertensie, diabetes, longfunctiestoornissen (door bv doorgemaakte Tuberculose of onbehandelde astma) of nierschade (door de onbehandelde diabetes of vanwege ernstige (pre)eclampsie in de vorige zwangerschap). En vaak zijn mensen ook niet therapietrouw. Die combinatie maakt dat zij zoveel pathologie zien. Daarnaast is Tygerberg een universitair ziekenhuis en krijgen ze veel verwijzingen van omliggende ziekenhuizen. Er liggen ook een aantal trauma patiënten opgenomen die zwanger zijn, bijvoorbeeld na een schotwond (het blijft Zuid-Afrika) of een verkeersongeluk.

In Nederland hebben we de zorg zo ingericht dat we proberen om veel ziektes te voorkomen, hier behandelen we al deze ziektes.

Wat mij in ieder geval opvalt is dat alle artsen (en verpleegkundigen) aardig zijn en ontzettend hard hun best doen om de meest optimale zorg te leveren.

Ondertussen geniet ik uiteraard ook van al het moois wat Kaapstad te bieden heeft. De lente is volop bezig en de zomer komt eraan, de temperaturen lopen op en de Zuid-Afrikaanse wijntjes bevallen erg goed. Kaapstad zelf is erg mooi, er zijn mooie stranden met daarachter de bergen, overal waar je kijkt is het prachtig.

Als ik op het einde van de dag over de snelweg terugrijd richting Kaapstad heb ik een prachtig uitzicht over de Tafelberg en Lions Head. Ik ben dan stiekem best wel trots dat ik deze uitdaging ben aangegaan en voel me bevoorrecht dat ik de kans heb om een deel van mijn opleiding hier te kunnen volgen. Er valt zó ontzettend veel te leren, op naar veel meer nieuwe ervaringen!